Choć kino i literatura grozy kojarzą się przede wszystkim ze strachem, odrazą lub obrzydzeniem, współczesna kultura obfituje w dzieła o lżejszym charakterze, wciąż jednak należące do nurtu. Klasyczne straszydła, takie jak wampiry, wilkołaki i wiedźmy bywają w nich oswajane nie tyko przez złagodzenie strony wizualnej dzieła i ograniczenie ilości sztucznej krwi na ekranie, ale też poprzez przypisanie postaciom nowych ról. W innych – potwory nadal są krwiożercze, jednak te filmy nie silą się na śmiertelną [sic!] powagę, a pokazują potyczki ze straszydłami w lżejszym ujęciu.
- Rodzina Addamsów (1991), Rodzina Addamsów 2 (1993) i inne. Mieszkańcy mrocznego domostwa to potwory, sadyści i masochiści, czarownice i piromani, jednakże komiksy oraz filmy o ich perypetiach to pełne czarnego humoru komedie. Gomez i Morticia to wzorowi rodzice dla Wednesday i Pugsleya, a także szczęśliwe małżeństwo z długim stażem, dające wszelkim dziwakom nadzieję na udane związki.
- Mina i Hrabia (1995). Krótka seria animowana, znana widzom stacji Cartoon Network i Nickelodeon. Siedmioletnia Mina, zamiast stać się ofiarą Hrabiego, znajduje w wampirze przyjaciela i towarzysza zabaw, ku zdecydowanemu niezadowoleniu sługi krwiopijcy, Igora. Hrabia, któremu głosu użyczył Mark Hamill, ukrywając się pod postacią jednej z zabawek, towarzyszy dziewczynce w herbacianych przyjęciach i pomaga jej w szkolnych obowiązkach.
- Sklepik z horrorami (1960). Czarna komedia z młodym Jackiem Nicholsonem. Film w reżyserii Rogera Cormana opowiada historię pracownika kwiaciarni, któremu udaje się wyhodować nietypową roślinę. Nie tylko jej wygląd jest charakterystyczny, ale i umiejętność mówienia oraz specyficzne wymagania żywieniowe – roślina posila się ludzką krwią, a w miarę wzrostu jej potrzeb żywieniowych zaczyna domagać się mięsa, oczywiście również ludzkiego.
- Zombieland (2009). Amerykańska komedia zombie w reżyserii Rubena Fleischera z udziałem Billa Murraya i Woody’ego Harrelsona. Do 2013 roku i premiery World War Z był to najbardziej kasowy film o zombie! Do sukcesu kinowego tego dzieła postapo przyczyniła się nie tylko gwiazdorska obsada, ale także kultowy już zbiór reguł przetrwania w świecie opanowanym przez nieumarłych, wśród których zasada „unikaj klubów ze striptizem” wcale nie brzmi absurdalnie.
- Kołysanka (2010). Komedia grozy w reżyserii Juliusza Machulskiego. Lekko senna historia o polskiej rodzinie wampirów osiadłych na Mazurach, stawiających czoła problemom dnia codziennego. Wampiry nie tylko różnią się lekko od kanonicznych krwiopijców zwyczajami żywieniowymi (zamiast w szyję, wolą się wgryzać w nogi ofiary), ale i zyskują pewne narodowe cechy charakteru.
- Sok z Żuka (1988). Czy żywych można wyegzorcyzmować? Popisowa rola Michaela Keatona jako osobliwego bioegzorcysty i młoda Winona Ryder w sztandarowym filmie Tima Burtona. Szczególnie zapadają w pamięć plejada barwnych umrzyków w biurze zaświatów i słynna scena tańca calypso przy piosence Harry’ego Belafonte. Po kinowym sukcesie rozważano sequel Beetlejuice Goes Hawaii, jednak do dziś kontynuacja nie powstała – nadal też nie wiadomo, czy Burton dojrzeje do Beetlejuice II w dwudziestą rocznicę premiery tego cudownie strasznego dzieła.
- Dom w głębi lasu. Parodia wszystkich stereotypowych horrorów ostatnich lat. Film ogrywający znany do bólu motyw grupy młodzieży na odludziu, która musi stawić czoło nieznanemu zagrożeniu. Okazja do przypomnienia sobie starych i lubianych straszydeł, jak i poznania kilku nowych sympatycznych stworów.
- Nieustraszeni pogromcy wampirów vel. Bal wampirów (1967). Klasyk Romana Polańskiego z muzyką Krzysztofa Komedy. Straszno-śmieszna historia konfrontacji łowcy wampirów, profesora Abronsiusa i jego asystenta Alfreda z tajemniczym hrabią von Krolockiem. Na podstawie tego filmu stworzono musical Taniec Wampirów.
- Wiecznie żywy (2013). Świat po wybuchu epidemii zombie jest tu tłem dla historii miłosnej nieumarłego R i Julie, której ojciec wyznaje motto „odstrzel mu głowę”. Parodia nie tylko postapokaliptycznego kina zombie, ale i bezkrwistych romansów pokroju Zmierzchu, z symbolicznym nawiązaniem do klasycznego szekspirowskiego dramatu.
- Kobiety-piranie (1989, tytuł oryginalny Cannibal women in the avocado jungle of death). Dzieło okrzyknięte feministyczną parodią Indiany Jonesa i klasycznych filmów przygodowych lat 80. Kiedy rząd USA wyraża zaniepokojenie malejącymi dostawami awokado, wykładowczyni z kierunku feminism studies będzie musiała stawić czoło wojowniczym plemionom Kobiet-Piranii oraz Kobiet-Barrakud. Film ogrywa motywy nie tylko z kina przygodowego – nietrudno zauważyć też nawiązania do Jądra Ciemności Conrada i, co za tym idzie, Czasu Apokalipsy oraz twórczości Kurosawy.
